ما كه به صدقه اعتقاد داريم، به بلا گرداني خداوند متعال اعتقاد داريم و عزيزانمان را به دستش مي‌سپاريم، چرا عزيزترين خلق خدا براي‌ما عزيز نيست؟ چرا غربت و غيبت او لحظه‌اي وجدان درخواب رفته ما را به خود نمي‌آورد؟